Nuk ishte me vend për banorët e Medinës e as për ata që ishin rreth tyre nga beduinët, të ngelin (pa shkuar) pas të dërguarit të All-llahut e as të kursejnë veten e tyre ndaj vetes së tij (Pejgamberit). Nuk ishte me vend ngase, ata nuk i godet as rtja, as lodhja, as uria kur janë në rrugën e All-llahut, dhe nuk shkelin ndonjë vend që i hidhëron mosbesimtarët, dhe nuk arrijnë kundër armikut çkado qoftë (mbytje, robërim të tyre ose ngadhënjim mbi ta), vetëm se të gjitha ato do t’u evidentohen atyre si vepër e mirë (shpërblyese). All-llahu nuk ua humb shpërblimin veprimirëve.

Nuk është dashur që banorët e Medines, as beduinët për rreth, të mbesin mbrapa Profetit të All-llahut, dhe as që ta duan jetën e vet sa jetën e atij. Ata nuk do t’i godasë as etja as lodhja e uria në rrugën e All-llahut. Dhe as do të paraqiten në ndonjë vend, i cili do t’i hidhërojë mosbesimtarët, e as do të pasojnë çfarëdo të keqe qoftë nga armiku, e ajo të mos u evidentohet e tërë si vepër e mirë. All-llahu me të vërtetë nuk do të lejojë të humbë shpërblimi i punëmirëve.

Banorët e Medinës dhe beduinët që janë rreth saj, nuk është e drejtë të mungojnë (nga ushtria) pas Pejgamberit të Perëndisë, as të kursejnë jetën e tyre prej jetë së tij, sepse ata që janë në rrugën e Perëndisë – nuk do t’i godas as etja, as lodhja, as uria, e as që do të shkelin në ndonjë vend, që do t’i zemrojë mohuesit, as që do t’i gjejë gjë nga ana e armikut, e që ajo të mos iu shkruhet atyre si vepër e mirë. Me të vërtetë, Perëndia, bamirësve nuk do t’ua humbë shpërblimin.